"Μπαίνω στα παπούτσια του άλλου"
ήταν το μήνυμα της σημερινής ημέρας.Τα διαφορετικά παπούτσια που φορέσαμε σήμερα και τα οποία εννοείται ότι οι μικροί μας φίλοι παρατήρησαν αμέσως, λέγοντας την φράση:
《κυρία γιατί φοράς διαφορετικά παπούτσια;》
έγιναν η αφορμή να συζητήσουμε για την αναπηρία και την διαφορετικότητα.
Διάφορες δραστηριότητες μας έκαναν να μπούμε για πολύ λίγο στη θέση ενός ατόμου με δυσκολία, να νιώσουμε το πώς αισθάνεται με τον εαυτό του, με τους άλλους, με τις καθημερινές προκλήσεις γύρω του και να σκεφτούμε αν, πού, πότε και πώς μπορούμε να του προσφέρουμε βοήθεια.
Είναι δύσκολο να μπεις στη θέση κάποιου άλλου απόλυτα. Μπορούμε όμως να μάθουμε στα μάτια του άλλου να διαβάζουμε όσα με λόγια δεν μπορεί να μας πει.
Τέλος παρέα με τον Τέντι τον θαραλλέο μάθαμε ότι κάποιες αναπηρίες προκύπτουν στη ζωή μας και χρειάζεται θάρρος και πολλή αγάπη για να τις αντιμετωπίσουμε.
Με κλειστά μάτια νιώσαμε ...για πολύ λίγο !!!!
.jpg)
Ζωγραφίσαμε για όλους αυτούς τους ανθρώπους που η διαφορετικότητά τους γίνεται δύναμη , επιμονή και θέληση !!!
.jpg)
Γνωρίσαμε την ιστορία αυτής της γυναίκας με την γιγάντια θέληση, της Έλεν Κέλερ, μέσα από το βιβλίο της Μαρίας Ρουσάκη και είδαμε σε βίντεο animation την ζωή της (ΣΤ΄Τάξη).
Γνωρίσαμε τον Μάρκο με την "Ξάστερη Ματιά"..... εδώ κοντά μας, μέσα από την ταινία του Chania Film Festival και του Γενικού Λυκείου Ελευθερίου Βενιζέλου
Γράψαμε με την γραφομηχανή τού Μάρκου και τον ευχαριστούμε πολύ γι αυτό , στην γλώσσα Μπράιγ φυσικά....!!!!
Με το βίντεο του Δημοτικού Σχολείου του Εμπρόσνερου και την μικρή Ευαγγελία η νοηματική έγινε επικοινωνία, στοργή, συγκίνηση κι αποδοχή !!!!!!
Σ αγαπάμε Ευαγγελία !!!!
Σε άλλες τάξεις και ειδικότερα στην Δ΄
τα ίδια τα παιδιά μίλησαν για είδη αναπηρίας αναφέροντας άτομα που έχουν συναντήσει είτε διά ζώσης ή σε βιβλία και οθόνες. Είδαν και άκουσαν τον Παναγιώτη, ένα παιδί με αναπηρία που είναι συνομήλικός τους να τους μιλάει παρακολουθώντας το βίντεο:
Επισήμαναν τα ίσα δικαιώματα με τους άλλους ανθρώπους και όχι την παραμέληση, όπως συνέβαινε παλαιότερα απομονώνοντάς τους από την κοινωνία ή πετώντας τους στον Καιάδα. Γιατί μόνο έτσι μπορούν, όπως όλοι οι άνθρωποι, να ξετυλίξουν τα χαρίσματά τους και να προκόψουν προσφέροντας στην κοινωνία.
Είδανε από την Kiria Ataxia την παρουσίαση
(πατήστε τον σύνδεσμο)
όπου οι μαθητές/τριες ενθουσιάστηκαν, όχι μόνο όταν αναγνώρισαν τον συντοπίτη μας Αντώνη Τσαπατάκη και την κωμικό Κατερίνα Βρανά ,
αλλά και όταν διάβασαν τι έχουν καταφέρει και άλλα άτομα που δε γνώριζαν . Έμειναν ιδιαίτερα στην Αμερικανίδα γλύπτρια Judith Scott η οποία είχε γεννηθεί κωφή και με σύνδρομο Down το 1943 και οι δικοί της την είχαν βάλει σε ίδρυμα στην ηλικία των 7 χρόνων. Μετά από 30 χρόνια όμως η δίδυμη αδερφή της κατάφερε να τη βγάλει οριστικά από το ίδρυμα και μετακόμισαν στην Καλιφόρνια όπου η Judith έδειξε ενδιαφέρον για τις ίνες και σήμερα τα γλυπτά της βρίσκονται μόνιμα εκτεθειμένα στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης αλλά και σε πολλές άλλες γκαλερί ανά τον κόσμο.
Το παράδειγμα αυτό ήταν για τα παιδιά η απόδειξη όλων όσων είχαν προηγηθεί για τα δικαιώματα.
Ξετύλιξε το ταλέντο της όταν απολάμβανε πλέον το δικαίωμα της εκπαίδευσης, της αγάπης και όλων των άλλων ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Εκεί μιλήσαμε για το χρέος μας σαν άνθρωποι να διασφαλίσουμε αυτά τα δικαιώματα και απολαύσαμε το τραγούδι «Εγώ θα είμαι εδώ!!!»
Στο τέλος τα ίδια τα παιδιά ζήτησαν να ακούσουν ένα τραγούδι του Stevie Wonder (του τυφλού τροβαδούρου),καθώς τον είχαν δει στην παρουσίαση και αναρωτιόντουσαν τι είδους τραγούδια έλεγε.
Στη λήξη της ημέρας και των δράσεων
όλοι..... οι μαθητές-τριές μας καταλήξαμε ......
Δεν έχει σημασία αν έχουμε μια δυσκολία, μια αναπηρία ή μια διαφορετική οπτική στα πράγματα, όλοι μας ψάχνουμε την αποδοχή και την αγάπη.
